Prolog

Zaczynając od kilku słów powitalnych.
Witam was na ulepszonej wersji Gry życia, no cóż, wracam. I to na stałe, rozleniwiłam się trochę, ale cóż mam nadzieję, że nie straciłam formy. Jestem ciekawa czy mam swoich stałych czytelników, takich jak mój kochany Paweł czy Liley. Jeżeli jesteście to bardzo wam dziękuję, że nadal trwacie przy mnie i czytacie te głupoty, które wypisuje. Witam również wszystkich nowych czytelników, mam nadzieję, że wytrwacie z moim humorkiem do końca i z tym opowiadaniem. To chyba tyle, miłego czytania życzę. Czekam na komentarze oraz podkreślam, że POSZUKUJĘ BETY :)

Miłego czytania, pisałam rozdział przy pomocy tej >piosenki<

betowała: aranel_b

"Miłość jest dziką siłą. Kiedy próbujemy ją okiełznać, pożera nas. Kiedy próbujemy ją uwięzić, czyni z nas niewolników. Kiedy próbujemy ją zrozumieć, miesza nam w głowach"

Siedemnastego grudnia 2006 roku, w małym miasteczku mieszczącym się we Francji przyszła na świat dziewczynka o porcelanowej skórze, kręconych, białozłotych, spływających na ramiona włoskach, idealnie wykrojonych ustach i dużych, niebieskich oczach. Urodziła się ona w kochającej rodzinie, była całym światem dla swojego dziadka. Nazywał on swoją wnuczkę Śnieżynką, ponieważ właśnie, kiedy blondyneczka przyszła na świat spadł pierwszy śnieg, który bardzo rzadko spada w tych okolicach. Nadano dziewczynce imię Alexandra.

Lata mijały a Alex stawała się coraz większa, piękniejsza i bardziej inteligentna. Zawsze wiedziała jak się zachować, była miła i pomocna. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy pojechała do Akademii Magii Beauxbatons i od tamtej pory zaczęła się tam uczyć. Poznała tam wielu przyjaciół, ale tak naprawdę przyjaźniła się jedynie z Rosemarie Hatway, dziewczynkom o długich brązowych włosach, śniadej karnacji i brązowych oczach. Już jako dziecko przewyższała Alexandrę wzrostem, zawsze była roztrzepana, lekkomyślna.

Kiedy obie dziewczynki były w trzeciej klasie, pojechały na ferie zimowe razem z dziadkami Alex w Alpy. Wyjazd ten zmienił całe życie dwójki dzieci. I to wcale nie na lepsze. Zdarzenie, które miało miejsce na podwórku chatki, w której mieszkali, zważyło na życiu Rose, gdyby nie blondynka nie przeżyłaby tamtego dnia. Całą sytuację widział dziadek dziewczynki i to on pomógł jej się pogodzić z tym, co się wydarzyło. To on zbierał informacje na temat zdolności, które pokazała jego wnuczka. Fakt faktem była pół wilą, ale nawet one nie posiadają takich zdolności magicznych, jakie ukazała dziewczynka.

Dziadek zatrzymał w sekrecie wypadek Rose i magiczne zdolności swojej Śnieżynki. Starszy pan starał się jak najwięcej dowiedzieć o tym, dlaczego jego wnuczka posiada dodatkowe zdolności. Po dwóch latach odkrył prawdę, ale Alexandra była za mała, aby jej o tym powiedzieć, bo miała tylko dwanaście lat. Dziadek niestety nie zdołał powiedzieć swojej perełce prawdy gdyż tego samego roku, siedemnastego grudnia, zmarł na bardzo ciężką chorobę. Dziadek Alex był również dla Rose dziadkiem i kiedy szatynka odwiedziła go na łożu śmierci, popłakała się. Ostatnie słowa starca do Rose były następujące „Chroń Alex zawsze. Ponieważ nie wie, jaką ma siłę i co może zdziałać tą mocą. Źli ludzie będą ją chcieli wykorzystać, trzymaj jej magię w sekrecie. Nikt, nie może się o tym dowiedzieć. NIKT”.

Po tych słowach zamknął oczy i zasnął na wieki. Alexandra była przez wiele miesięcy załamana, nie chciała się pogodzić ze śmiercią najbliższej dla niej osoby. Nie mogła uwierzyć, że nie usłyszy już jak dziadek do niej mówi „Śnieżynko!”. Albo nie pobawi się z nią w chowanego, czy nie ubierze choinki. Mała dziewczynka nie chciała się pogodzić z faktem, że już więcej nie zobaczy człowieka najbliższego jej sercu. Była zagubiona i przestraszona, nie miał kto jej uspokajać podczas napadów jej nieznanej siły. Z każdym dniem po śmierci dziadka było coraz gorzej, tajemnicze zdolności pojawiały się w przeciągu kilku minut. A każda z dodatkowych mocy przerażała czternastolatkę.

Wtedy została jej tylko Rose, która chroniła ją i pomagała zapanować nad napadami szaleństwa. Tylko Rosemarie rozumiała Alex, może przez tą więź albo przez to, że o wszystkim wiedziała i często rozmawiała z jej dziadkiem. Teraz dziewczyna o biało-złotych włosach jest w szóstej klasie, jest piękna, młoda, inteligentna. Ma już piętnaście lat i nadal nic nie może powiedzieć o swojej dodatkowej mocy. Nie potrafi wytłumaczyć, skąd się wzięła i jak ona potrafi nią operować. Jedyne, czego po tylu latach się nauczyła, to blokowanie szaleństwa pochodzące z nieznanej magii.

Proszę, zapoznajcie się z historią Alexandry Camilii La’Motte.